Eugeniusz de Mazenod przyszedł na świat we francuskiej rodzinie arystokratycznej. Jego dzieciństwo przypadło na lata rewolucji francuskiej i upłynęło pod znakiem tułaczki, będącej konsekwencją działań rewolucyjnych. Po kilkunastu latach pobytu na emigracji Eugeniusz powrócił w rodzinne strony. Próbował ułożyć sobie życie, realizując ambitne plany na przyszłość, lecz doskwierało mu poczucie pustki i niezadowolenia. Momentem zwrotnym w jego życiu było doświadczenie nawrócenia w Wielki Piątek 1807 roku, które zaowocowało decyzją poświęcenia się na służbę Bogu oraz Kościołowi.
Mając 29 lat, przyjął święcenia kapłańskie i postanowił oddać się pracy z młodzieżą, służbie więźniom, prostemu ludowi. Zdając sobie sprawę z wyzwań, jakie przed nim stały, zdecydował się zgromadzić kilku gorliwych kapłanów, aby nieść Ewangelię ubogim duchowo i materialnie w porewolucyjnej Francji. Tak powstało Stowarzyszenie Misjonarzy Prowansji, którego głównym zadaniem było głoszenie misji parafialnych. Po 10 latach zgromadzenie zostało zatwierdzone przez Ojca Świętego jako Misjonarze Oblaci Maryi Niepokalanej.
Wkrótce Eugeniusz de Mazenod został biskupem Marsylii. Widząc potrzeby Kościoła powszechnego, postanowił na nie odpowiedzieć, otwierając młode zgromadzenie zakonne na misje zagraniczne. Jego apostolski zapał porównywany był do tego, jakim odznaczał się św. Paweł Apostoł. Eugeniusz jako biskup chciał być zawsze blisko swoich wiernych, zwłaszcza ubogich, natomiast jako przełożony oblatów docierał do najbardziej opuszczonych w odległych zakątkach świata, posyłając im swoich misjonarzy.
Zmarł w wieku 79 lat. Jego grób znajduje się w katedrze marsylskiej. Eugeniusz de Mazenod został beatyfikowany w 1975 roku przez Pawła VI, a kanonizowany w 1995 roku przez Jana Pawła II.
(źródło: oblaci.pl)